کلير تا سن بيست‌وپنج‌سالگي والدينش را به‌دليل سرطان از دست ميدهد، سرطاني رقت‌انگيز که تا قرباني‌اش را به پاره‌اي پوست و استخوان بدل نکند، رهايش نمي‌کند. دختر لوس و عزيزکردي مادري سرزنده و باهوش و پدري مسن، در کالجي کيلومترها آن‌سوتر از خاني والدينش در آتلانتا، در سال اول مشغول به تحصيل است که مادرش مي‌ميرد. درمانده و نااميد از دانشگاه انصراف داده و به خانه برمي گردد تا پيش پدرش بماند. نه او و نه پدرش نميدانستند بعد از اين واقعه چطور زندگي‌شان را از سر بگيرند. اسميت در اين سرگذشت‌نامه داستان زندگياش را ميان اين ازدست‌دادن‌ها تعريف مي‌کند. بدون هيچ واهمه‌اي از شب‌ها و روزهاي تلف‌شدي زندگي‌اش مي گويد. نويسنده به‌جاي اينکه وقايع زندگياش را به ترتيب زمان به رشتي تحرير دربياورد، از مدل پنج‌مرحله‌اي اليزابت کوبلر راس: اندوه، خشم، چانه‌زني، افسردگي و پذيرش، بهره مي‌برد. ما در اندوهش شريک مي‌شويم، همراهش تصميمات احمقانه مي گيريم و روزها و سال‌هاي عمرش را بيهوده تلف مي‌کنيم. مي‌شود گفت داستاني پندآميز است، به ما مي‌گويد اگر کسي را از دست بدهيم غم و اندوهي که به‌دنبالش سراغمان مي آيد طبيعي است. اسميت زندگي‌اش را دگرگون کرد و اکنون مشاور افسردگي است و به ديگران براي کنار آمدن با اندوهشان کمک مي‌کند.