بشر با هر نگاهي که به طبيعت دارد، ابزار جرم مي سازد. مهم نيست که اين جرم را چه کسي مرتکب مي شود، مهم اين است که بشر قدرت خودش را در کشف طبيعت به کار مي گيرد تا جنايت کند. پس يک دانشمند بايد خودش را به فراموشي بزند، حتي اگر لازم باشد خودش را به ديوانگي بزند و براي جلوگيري از جنايتي بزرگ مرتکب جنايت کوچک تري شود. مثل موبيوس در فيزيک دان ها. دورنمانت معتقد است که هرگاه چيزي از ذهن بشر فقط يک بار عبور کند، بالاخره روزي در جايي عملي مي شود. بنابراين در اين نمايشنامه انسان به مبدا خودش مي رشد، انساني بدون قدرت و بدون نياز به دانستن اسرار طبيعت، چون انسان به محض دانستن فرمول هاي طبيعت به جنايت دست خواهد زد.