در کتاب «فلسفه اخلاق، زندگي اخلاقي»، آنه‌ماري ساندرگارد کريستنسن، نويسند? کتاب، سعي مي‌کند تا يک ديدگاه تازه و متفاوت نسبت به فلسفه اخلاق ارائه دهد؛ ديدگاهي که از شکاف بين نظريه‌هاي اخلاقي سنتي و تجربه واقعي زندگي اخلاقي ما سخن مي‌گويد. نويسنده با بررسي دقيق نقدهايي که در سال‌هاي اخير بر نظريه‌هاي اخلاقي غالب وارد شده است، اين پرسش را مطرح مي‌کند که آيا فلسفه اخلاق بايد به عنوان ابزاري براي تعيين هنجارهاي کلي و الزام‌آور شناخته شود يا مي‌بايست صرفا توصيفي و تبييني از «دستور زبان اخلاقي» باشد؟ به طور کلي، کتاب در سه بخش اصلي تنظيم شده است. در بخش نخست، کريستنسن به نقد نظريه‌هاي اخلاقي مي‌پردازد و چالش‌هاي اصلي آن‌ها را برجسته مي‌کند. او بيان مي‌نمايد که نظريه‌هاي اخلاقي سنتي - از قبيل کانتيسم يا فايده‌گرايي - اغلب در ارائه چارچوبي کافي براي هدايت رفتار عملي انسان ناکام مانده‌اند. از ديدگاه او، اين نظريه‌ها نمي‌توانند پاسخگوي نياز به تبيين دقيق انگيزه‌ها و تعهدات اخلاقي فرد باشند؛ به عبارتي، آن‌ها فاقد قدرت کافي براي ارائه راهنمايي‌هاي واقعي در زندگي روزمره هستند. در اين فصل، کريستنسن نقدهاي مطرح شده توسط نظريه‌پردازاني چون مردوخ، ويليامز و ديگر منتقدان را مورد بحث قرار مي‌دهد و راهکاري نوين به نام «توصيفي» ارائه مي‌دهد که بر اساس ايده‌هاي وييتگنشتاين در خصوص توصيف دستور زبان اخلاقي شکل گرفته است. بخش دوم کتاب به بررسي «ويژگي‌هاي خاص» زندگي اخلاقي مي‌پردازد. در اينجا نويسنده به اهميت خصوصيات منحصر به فرد هر فرد، از جمله شخصيت، تعهدات و موضع اخلاقي او اشاره مي‌کند. همچنين، او به جنبه‌هاي مربوط به جامعه‌ي اخلاقي و زبان مشترک مي‌پردازد که در آن افراد با يکديگر تعامل مي‌کنند و ارزش‌هاي مشترک را شکل مي‌دهند. کريستنسن معتقد است که هرچند اصول کلي مي‌توانند چارچوب‌هاي مفهومي ارائه دهند، اما براي درک عميق‌تر زندگي اخلاقي بايد به جزئيات و ويژگي‌هاي فردي و اجتماعي هر موضوع توجه کرد. به بيان ديگر، زندگي اخلاقي ما همواره در تقابل با موقعيت‌هاي خاص و زمينه‌هاي فرهنگي است که نمي‌توان آن را به يک سري قواعد کلي محدود نمود. در نهايت، در بخش سوم، نويسنده دوباره به قلمرو فلسفه اخلاق بازمي‌گردد تا پس از ارائه نقدهاي فراگير، يک چشم‌انداز جامع‌تر و چندبعدي از اين حوزه پيشنهاد کند. او استدلال مي‌کند که فلسفه اخلاق نبايد صرفا به عنوان يک سيستم نظري تلقي شود که مي‌کوشد تمامي مسائل اخلاقي را به قوانين کلي و جهاني خلاصه کند، بلکه بايد به عنوان ابزاري توصيفي، چندگانه و تبييني مورد استفاده قرار گيرد که مي‌تواند از منابع متعددي - از جمله ادبيات و هنر - بهره ببرد. اين رويکرد به معرفي فلسفه اخلاق به صورت يک فعاليت زنده و پويا مي‌انجامد که همزمان به واقعيت‌هاي روزمره و به پيچيدگي‌هاي تجربيات اخلاقي فردي توجه دارد.