فروغ در نوجواني سرودن شعر را شروع کرد. بيشتر غزل و دوبيتي‌هاي عاشقانه مي‌نوشت. او هميشه به دنبال زبان خاص خود در شعر بود. ناگهان با چاپ اولين مجموعه‌ي شعرش که «اسير» نام داشت صداي زنانه‌اي در ادبيات ايران شنيده‌ شد. اما بسياري از منتقدين شعرش را احساسات زودگذر يک دختر کم تجربه شمردند. مردم نيز شعرهايش را حرف‌هاي بي‌پرواي زني جوان قلمداد کردند.