حس ايمني، از تجربه فيزيولوژيکي ايمني در سيستم عصبي ناشي مي شود و يک حالت عميق از اعتماد را ايجاد مي کند که باعث مي شود در مواجهه با چالش ها، تاب آوري وجود داشته باشد و تحول بهينه رخ دهد. و همه اينها با يک پيام ثابت از جانب مراقب آغاز مي‌شود: من براي تو اينجا هستم. من از تو محافظت خواهم کرد. من همان آشيانه يا خانه حمايت‌گري هستم که مي‌تواني روي آن حساب کني و وقتي ترسيدي يا در خطر هستي، من هميشه اينجا خواهم بود. خيالت جمع باشد. من از تو محافظت خواهم کرد و تو را ايمن نگاه خواهم داشت.وقتي خطر يا احتمال خطر وجود دارد، والدين محافظت مي‌کنند. هرچه بيشتر بچه‌ها بدانند که مي‌توانند روي ايمن بودن خودشان حساب کنند، دلبستگي بين آن‌ها با والد يا والدينشان نيز بيشتر مي‌تواند ايمن شود. ايمني، جنبه اصلي تجربه دلبستگي ماست. ايمني به بچه‌ها امکان مي‌دهد احساس پيوند و محافظت شدن داشته باشند. متاسفانه، اين نوع ايمني توسط همه والدين فراهم نمي‌شود. تصور کنيد زماني که کودک احساس ايمني مي‌کند، در مقايسه با زماني که چنين احساسي ندارد، ديدگاهش درباره دنيا چه قدر متفاوت خواهد بود. ايمني، از همان ابتدا، به شکل معناداري بر نحوه تعامل ما با اطراف مان اثر مي‌گذارد. مدارهاي تنظيم کننده مغز عمدتا در سه سال اول زندگي شکل مي‌گيرند. سپس، همين طور که کودک بزرگ مي‌شود و قشر پيش پيشاني نيز در طول دوران کودکي و نوجواني رشد مي‌يابد، خيلي چيزها به اين موضوع بستگي پيدا مي‌کند که آيا او حس کلي ايمني را تجربه کرده است يا نه. اگر چنين چيزي را تجربه نکرده باشد، بايد در يک حالت شديد گوش به زنگي و اضطراب باقي بماند و مراقب خطر باشد.