اين کتاب، زندگي‌نامه خودنوشت فرهنگي استاد بهاءالدين خرمشاهي، سرشار از نکات و حوادث معنايي غافلگيرانه است و تنها در بخش کوچکي از آن به بحث‌هاي فلسفي، يا انتقاد از فلسفه اختصاص دارد. مؤلف به شهادت کار و کارنامه 50 ساله‌اش اهل فلسفه و کلام (الاهيات) و دوستدار انواع مکتب‌هاي فلسفي قديم و جديد و اسلامي و غربي است. او خود را منتقد فلسفه مي‌داند نه مخالف و منکر آن، چرا که هيچ انسان انديشه‌ور و باريک‌انديشي از دانش منطقي و بينش فلسفي بي‌نياز نيست. اين زندگي‌نامه خودنوشت، چنان‌که يکي از دوازده منتقد چاپ اول آن گفته، اثري مفيد و مؤثر در نگارش تاريخ فرهنگ 60 سال اخير (1340 تا 1400 ش.) به شمار مي‌آيد. البته طبيعت طنزگرايي که مؤلف دارد به او اجازه نداده که خشک و خسته‌کننده بنويسد و در همين کتاب بيش از پنجاه خاطره طنزآميز نيز نقل کرده است.