در فارنهايت 451 حکومت از جنس «برادر بزرگ» اورول در رمان 1984 نيست. در اين کتاب روش حکومت موذيانه‌تر است، چون مردمي که از برنامه‌هاي سرگرم‌کننده و اطلاعات ناقص تکراري راضي هستند از آن استقبال مي‌کنند. ذهنشان چنان از اطلاعات بي‌خاصيت و حقايق بيهوده انباشته است که احساس ذکاوت مي‌کنند و از جهل خودخواسته‌ خود خوشحالند. حکومت کتاب‌ها را خلاصه و خلاصه‌تر مي‌کند تا آن‌که جز يادداشت‌هاي بي‌بو و خاصيت چيزي از آن‌ها باقي نمي‌ماند، درواقع ديگر کتابي براي خواندن وجود ندارد. بعد از آن است – بعد از آن‌که ديگر کسي کتاب نخواند – که مردم خودشان وجود کتاب‌ها را گزارش مي‌دهند، چرا که «کتاب تفنگ پُري است در خانه‌ همسايه!»