عطار بي ترديد بزرگ‌ترين سازنده قصه‌هاي منظوم عرفاني در ادب فارسي است که توانسته بيش و پيش از همه، ««روايتگري و روايت نگاري»» را از حيث کمي و بسامدي گسترش بدهد و قصه‌هاي منظوم عرفاني را به ميان مردم بکشاند. او همچنين از منظر کيفيت معنايي معنوي و نيز ساخت و بافت هنري قصه‌هاي عرفاني، سرآمد شاعران زبان فارسي است. در حقيقت هيچ شاعر عارفي به اندازه عطار، مفاهيم عميق عرفاني را، با تکيه بر روايت، عمق و اعتلا نبخشيده است. او در قصه‌هاي خود به طيف وسيعي از مسائل فکري، فرهنگي، اجتماعي، سياسي، روحي و رواني مي‌پردازد که در کمتر جايي از پهنه بزرگ ادب فارسي مي‌توان آن‌ها را ديد يا نشاني از آن‌ها جست؛ آن هم به شکل و شمايلي دلنشين و هنرمندانه که هم لذت برد، هم دگرگون شد و هم در خاطر نگه داشت.