از هر منظري که به ادبيات عرفاني و مباني آن به مثابه يک سنت يکپارچه هنري و ادبي در زبان فارسي نگاه کنيم در پي تحليل کارکردهاي اجتماعي، فکري ، فرهنگي، هنري و ادبي آن باشيم، عطار را وجودي خاص و متمايز مي‌يابيم. هيچ شاعري در سرتاسر ادبيات کلاسيک فارسي به اندازه او قصه متمايز نيافريده است. قصه براي عطار، بيان عقايد در قالب روايت نيست؛ همه هستي عيني و ذهني اوست که صرفا از طريق عطار روايت نمي‌شوند بلکه دقيقا و عميقا عطار را هم در همه ابعاد و اجزا روايت مي کنند. او به اين باور رسيده بود که همه گزاره‌هاي ذهني، زباني و اعتقادي ما درباره عالم فقط روايت‌هاي ماست و حتي جهان هم در معقول‌ترين قالب خويش، باز نوعي روايت است.