ما در سال 1345 حدود ده نفر با درجه‌ دکتري، اغلب از دانشگاه‌هاي آمريکايي، در دانشکده‌ علوم و ادبيات دانشگاه شيراز جمع شده بوديم. هفت نفرمان با هم مشورت کرديم که دوره‌ فوق‌ليسانس پيشنهاد بدهيم… گروه مشاور پنسيلوانيا با اين پيشنهاد موافق نبود؛ حق هم داشتند. استدلال مي‌کردند که اين دانشگاه هنوز خيلي جوان است و نمي‌تواند از عهده‌ نگهداري استاندارد بربيايد. هر دو طرف روي نظرمان تأکيد کرديم و مآلا رئيس دانشگاه طرف ما را گرفت… دو سال بعد از تأسيس دکتري فيزيک شيراز، به فکر تحصيلات تکميلي زنجان افتادم. از سه نفري که در دوره‌ اول در شيراز گرفته بودم هنوز هيچ‌کدامشان فارغ‌التحصيل نشده بودند که هيچ، بلکه پنج نفر ديگر هم در دوره‌ دوم گرفته بودم… مسئولين دانشگاه شيراز را راضي کردم که بين زنجان و شيراز رفت‌وآمد کنم و هر دو کار را انجام بدهم. به اين ترتيب، به‌مدت هفت سال، هر دو هفته يک‌بار، چهار روز به شيراز مي‌رفتم. روز پنجشنبه مي‌رفتم تهران و از آن‌جا به شيراز، تا دوشنبه درس مي‌دادم، دوشنبه عصر برمي‌گشتم تهران و از آنجا مي‌آمدم به زنجان.