پژوهش‌هاي علوم اعصاب در دهه‌هاي اخير حجم چشمگيري از اطلاعات تازه درباره‌ي مفهوم عشق در اختيار ما گذاشته است. جديدترين ديدگاه‌ها، عشق را حاصل فرايندها و کارکردهاي شيميايي مغز مي‌دانند. نويسنده‌ي اين کتاب با درايتي تحسين‌برانگيز، اين يافته‌هاي نوين را گرد آورده و سپس به چالش کشيده است؛ چالشي درباره‌ي امکان‌پذيري، اخلاقي‌بودن و ارزشمند‌بودنِ مصرف داروهاي تقويت‌کننده‌ي عشق. خواننده در اين مسير با ديدگاه‌هاي گوناگون روبه‌رو مي‌شود و در پايان، فرصتي مي‌يابد تا در پرتوِ اين مباحث، ديدگاه شخصي خود را درباره‌ي عشق و آينده‌ي آن شکل دهد. فرناز موسوي، استاديار دانشکده‌ي روان‌شناسي دانشگاه شهيد بهشتي، فوق‌تخصص روان‌پزشکي کودک و نوجوان عشقي که امروز مي‌شناسيم، ميراثي از دوران پليستوسن است؛ روزگاري که عمرها کوتاه بود و لاجرم عشق‌ها هم کوتاه… اما ساختار همان عشق‌هاي کهن هنوز در ما مانده است؛ چراکه تکامل آهسته‌گام است و تغييراتش هزاران سال به درازا مي‌کشد. اگر روزگاري نسخه‌هايي براي نرم‌کردن دلِ معشوق، بازگشت يار يا دوام عشق را رمالان و کف‌بينان مي‌پيچيدند، امروز دانشمندان از «داروهاي عشق‌افزا» سخن مي‌گويند؛ همان‌طور که براي کنترل قند و فشار خون، دارو مي‌خوريم، شايد براي تقويت پيوندهاي عاطفي نيز به دارو نياز داشته باشيم. با‌اين‌همه، اين کتاب نشان مي‌دهد مصرف چنين داروهايي بدون بررسي پرسش‌هاي اخلاقي، ممکن نيست. نويسنده با ظرافت مي‌کوشد راهي مسئولانه ميان «جادوي عشق» و «جادوي علم» بيابد و از اين رهگذر، چشم‌اندازي تازه پيشِ‌روي ما بگذارد. خواندن اين کتاب فرصتي است براي بازانديشي در رابطه‌هاي امروزمان و يافتن راه‌هايي نو براي معنا بخشيدن به عشق در زندگيِ مدرن. جواد درويش‌آقاجاني، استاديار دانشگاه شهيد بهشتي، پژوهشگر فلسفه‌ي علم