عباس کوچولو مي‌ايستاد و تماشا مي‌کرد. صحنه‌هايي که مي‌ديد همه در اتاق‌هاي بزرگ حافظه‌اش مثل گنج باقي ماند. اتاق‌هايي که بعدها درهايش يکي يکي باز شد و هر خاطره‌اش ماجراي فيلمي شد. عباس بيش از چهل فيلم ساخت. فيلم‌هايي که مثل فيلم‌هاي هيچ کس نبود، ساده و عميق و آرام بود، درست مثل خودش. فيلم‌هايش در ستايش زندگي بود و بر سينماي ايران و جهان تأثير گذاشت.