عدالت واکنشِ انساني است به مازادي در واقعيت، خواه آن‌گاه که اين واقعيت هنوز نظمي نيافته بود و خواه اکنون که نظمي يافته است و نظم‌اش مالکان و مجرياني دارد. اين واکنش، چنان‌که ريکور نشان مي‌دهد، نخستين‌بار در يک فرياد انزجار نمايان مي‌شود، فريادي که مي‌گويد: «اين عادلانه نيست». با شروع از اين «فرياد انزجار»، ريکور بحث خود را چنين پيش‌بيني مي‌کند: «آيا در چنين انزجاريْ توقعي صريح را تشخيص نمي‌دهيم، توقع از کلامي که «قانون» نام دارد و فاصله‌اي عادلانه را در دل واقعيت خلق خواهد کرد» تا به مازاد درون آن ـ بي‌عدالتي ـ پاسخ گويد؟ علاوه بر «فاصله‌ي عادلانه»، ريکور از لزوم «ميانجي‌گري يک طرف ثالث» ـ براي داوري ـ و هم‌چنين لزوم «بي‌طرفي» اين طرف ثالث نسبت به واقعيت، براي تحقق «عدالت»ي که «انزجار ما از همان آغازِ وجود اجتماعي‌مان ما را در امتداد مسير تحقق آن به پيش رانده است» بحث مي‌کند..