هوا سرد است. در حياط كاخ فرمانداري كه هنوز غرق در مه صبحگاهي زمستاني است پيكر كامله‌مردي به چشم مي‌خورد كه طول و عرض حياط را با قدم‌هايي محكم مي‌پيمايد و گويي براي مبارزه با سرماست كه چنين پاها را مي‌كشد و بالا مي‌برد. هرازگاهي مي‌ايستد، مضطرب نگاهي به طبقه‌ي بالاي ساختمان فرمانداري مي‌اندازد؛ به اميد اينكه كسي او را در آن حال ببيند و به انتظار طولاني‌اش پايان دهد... به نظر مي‌رسد ادواردو د فيليپو با واژگون کردن تعبير کمديا دلارته به تعبير جديد آرته دلا کمديا دست يافته است. در واقع اين را در مقابل آن قرار داده، يعني بي‌آنکه بخواهد با سنت‌هاي ارزشمند هنر پيشينيان مخالفت ورزد، مي‌خواهد بگويد هنر تئاتر امروز ميراث‌دار سنن هنر تئاتر گذشته به ويژه در زمينه کمدي است، اما در جامه‌اي نو با محتواي انساني‌تر، اجتماعي‌تر، و حتي سياسي‌تر، زنده‌تر و تاثيرگذارتر. تئاتر از زندگي دور نيست و زندگي از تئاتر. هنر تئاتر در واقع بيانه ادواردو د فيليپو درباره تئاتر است، اما در جامه نمايش در نمايش.