اين آدم‌ها انگار باهم دست‌به‌يکي کرده بودند. از چهار گوشه‌ي دنيا مي‌آمدند، همديگر را نمي‌شناختند، اما همگي ويروس واحدي داشتند، يک مرض واحد. سفرشان هدفي نداشت جز تضعيف مقاومت من، فرسودن صبر من در صنف‌شان انگار يک آيين پاگشايي داشتند، يک‌جور زيارت بايد مي‌رفتند به خانه‌ي تانر، انگار به کعبه يا کمپستل مي‌روند. و فقط شايسته‌ترين‌ها، همين‌طور مبتلاترين‌ها و به‌ويژه، خل‌وچل‌ترين‌ها حق انجام اين زيارت را داشتند.