اين ذات انسان است: ما نمي‌خواهيم كفر كسي را درآوريم. نمي‌خواهيم پيام‌آور خبرهاي بد باشيم. نمي‌خواهيم بابت اطلاع‌رساني درمورد وجود مشكلي گوشمالي شويم. نقد‌كردن عملي گستاخانه به نظرمان مي‌آيد. گمان مي‌كنيم كسي از ايده‌هاي ناپخته استقبالي نمي‌كند و كمك خواستن آدم را كوچك مي‌كند. اين وضعيت نوع‌آوري و حل مشكل را در محيط كار سركوب مي‌كند و مانع ارائه خدمات عالي به مشتريانتان- و در نهايت شكست كسب‌و‌كار- مي‌شود. جالب اينجاست كه بيشتر اوقات، رهبران معتقدند محيط مناسبي را فراهم آورده‌اند كه كاركنان را به بيان بي‌پرده نظراتشان تشويق مي‌كند؛ بنابراين تعجب مي‌كنند وقتي مي‌فهمند آن‌ها مهر سكوت بر لب زده‌اند.