کتابي که در حال حاضر مطالعه مي فرماييد با نام شمس و طغرا نوشته ي محمدباقر ميرزا خسروي، به عنوان نخستين رمان پرطرفدار تاريخي ايراني، در دوره ي مشروطيت مطرح و معروف گرديد که در آن نويسنده زمينه هايي چون شکست انقلاب مشروطه، مخالفت با هجوم فرهنگ بيگانه، تأييد ضمني دستگاه حاکم و... را نشانه گرفته است و پذيرش آن از سوي جريان هاي فرهنگي و ادبي باعث شد تا از زمان تأليف اين داستان در سال 1286 تا 1300 شمسي سبک و سياق نوشتاري مولف به صورت يکي از گونه هاي رايج داستان نويسي ايران درآيد. محمد باقر ميرزا کرمانشاهي، متخلص به خسروي، نويسنده ي رمان عاشقانه و پرجذبه ي شمس و طغرا، از نوادگان فتحعلي شاه قاجار و فردي داراي تمايلات غرب زدگي معتدل، مشروطه خواه و از طرفداران آزادي خواهي مدرن و ناسيوناليسم تقليدي بوده است و به همين جهت اين کتاب به عنوان اولين رمان فارسي با سبکي رمانتيک و داراي خصايص رمانسهاي قرون وسطايي به شمار مي آيد که بر پس زمينه يي از تاريخ دوره ايلخانان مغول اشاره دارد. موضوع کتاب مربوط به دوران بيست و چهار ساله اي از قرن هفتم و مصادف با دوران پرآشوب مغول و حکومت مهد عليا آبش خاتون است، و با اين که زمينه ي اثر، تاريخي است، مولف آن را با روايت داستاني عاشقانه و گيرا، که سرشار از ماجراهاي هيجان آفرين است همراه کرده است. قهرمان اصلي اين رمان، شمس يا شمس الدين يکي از شاهزادگان خاندان اتابکان فارس است که دلدادگي شورانگيز او به دختر امير مغول، التاجو بهادر، و مخالفتش با سلطهي مغول بر ايران باعث ايجاد صحنه هاي پرهيجان احساسي و اجتماعي گرديده است.