اگر اين گفته نيكول برنز را بپذيريم كه «تاريخ سينما، تاريخ بي‌عدالتي است». ناگزير در اين نظم نابرابر كه «تاريخ سينما» نام گرفته، به فيلم‌هايي برخواهيم خورد كه از چرخه رسمي توزيع و تماشا و نقد و نظر كنار مانده‌اند، اما در گوشه‌هاي غيررسمي‌تر، در زهن دوست‌داران سينما و هواداران جدي‌شان، براي خود جايي دست‌ و پا كرده‌اند. شب‌هاي روشن، در مقياسي كوچك و در چهارچوب تاريخ سينماي ايران، داراي چنين جايگاهي است، و كتاب حاضر كوششي‌ست تحليل محور براي بازيابي و بازخواني اين فيلم.