آنچه لوري گاتليب، با قلم صريح و طنز صميمانه‌اش، پيش رويمان مي‌گذارد زندگي خودش است و نيست؛ زندگي خودش است و زندگي ما نيز؛ با همان درماندگي‌ها و آشفتگي‌ها و بيم و اميد‌هايي كه، خوب كه نگاه كنيم، كم‌و‌بيش ميان همه‌مان مشترك است. او نخست براي تسلي يافتن و سپس براي شناختن خود و دسترسي به دنياي پيچيده دروني‌اش به روان‌درماني روي مي‌آورد، حرفه‌اي كه سال‌ها عمرش را صرف‌ آن كرده و خود نيز از همان براي ياري رساندن به ديگران بهره مي‌گيرد- و، با قصه‌هايي كه از بيمارانش برايمان تعريف مي‌كند، پيداست كه در اين كار موفق هم مي‌شود. سبك اين اثر به‌نوعي منحصر‌به‌فرد است؛ شايد فقط بتوان برخي آثار اروين يالوم را از بعضي جنبه‌ها مشابهش دانست، ولي نه كاملا! اين كتاب تصويري واقع‌بينانه از روان‌درماني در اختيارمان مي‌گذارد، به علاوه تصويري واقعي از زندگي ما آدم‌ها. كارل يونگ مي‌گويد: « آدم‌ها حاضرند هر‌كاري بكنند‏، هر‌چقدر هم مخرب، تا از مواجهه با روح خودشان بپرهيزند.» ولي همو اين را هم مي‌گويد: «آن كه به درون مي‌نگرد بيدار مي‌شود.»