با موفقيت معجزه‌وار اصلاحات ميجي در نيمه‌ي قرن نوزدهم، در ژاپن، همه‌ي توجهات به سمت اصلاحات اقتصادي و سياسي معطوف شد و کمتر به فرهنگ و نقش آن توجه شد. به همين خاطر سينماي قبل از جنگ هم مغفول واقع شد، سينمايي که مي‌توان شکل‌گيري و توسعه‌ي آن را در ژاپن قبل از جنگ معجزه‌اي همچون اصلاحات ميجي دانست، هرچند نه آن زمان در سطح بين‌المللي شهرت يافت و نه اکنون چنان که شايسته است به آن پرداخته مي‌شود. حتي بعد از بين‌المللي شدن سينماي اين کشور در سال‌هاي بعد از جنگ جهاني دوم، باز هم نگاه‌ها بيشتر معطوف به همان سينماگران مطرح بعد از جنگ باقي ماند و کمتر به پديده‌ي استثنايي رشد و توسعه‌ي سينماي ژاپن در سال‌هاي آغازين سينما پرداخته شد. در واقع مي‌توان گفت بعد از اختراع سينما، ژاپن تنها کشور مستقل غيرغربي بود که سينماي ملي و صنعت سينما داشت. سينمايي که هرچند از غرب مي‌آموخت، اما در نهايت همه چيزش ژاپني مي‌شد و منطبق با سليقه‌ي مردمانش. همين مسئله باعث شد تا با تکيه بر بازار داخلي و در رقابتي موفق با نمايش فيلم‌هاي غربي در بازار داخلي روي پاي خود بايستد و بدون هيچ‌گونه وابستگي و حمايت دولتي به صنعتي موفق بدل شود.