ناصر تقوايي همواره غريبه‌اي محترم محسوب مي‌شد كه بايد ته صف مي‌ايستاد و ممكن بود هرگز نوبتش نرسد. پس ديگر ته صف طويلي كه او را از سينما دور مي‌كرد نايستاد. از صف بيرون زد و تصميم گرفت فيلم نسازد و عكس بگيرد. نمايشگاه غالبا خلوت عكس‌هاي درخشانش تجسمي دقيق از وضعيت و روحيه او به حساب مي‌آمد؛ نظمي گرفتارآمده در بي‌نظمي پيرامون، و تصاوير ثابت و قدرتمندي كه مي‌كوشيد جاي خالي قاب‌هاي محرك و منحصر به فرد او را پر كند.