سپيده دم به دنبال صبحي تازه است براي رها شدن از همه ي ارزشهاي اخلاقي و نشانه ي آغاز پروژه ي فلسفي اصلي نيچه يعني ارزيابي دوباره ي همه ي ارزشها و نقد بي امان خود اخلاق اين نقد از آنجا اهميت و اولويت پيدا مي کند که اغلب از آن غفلت شده و «غيراخلاقي» قلمداد شده است چنان که خود نيچه مينويسد اخلاق نه تنها همه ي وسايل هراساندن دست هاي منتقد و همه ي ابزارهاي شکنجه را در اختيار دارد بلکه امنيت آن به بسي بيشتر متکي به بهره مندي از هنر سحر کردن است يعني ميداند چه طور اغوا کند.» سپيده دم کتابي است که براي نخستين بار مسئله ي مربوط به خاستگاه ارزشهاي اخلاقي را مطرح ميکند و اين مسئله اي است که نيچه در دانش شاد پي ميگيرد و در فراسوي خير و شر و در باب تبارشناسي اخلاق بار ديگر با عزمي راسخ به سراغ آن ميرود مهم ترين نکته درباره ي سپيده دم اين است که به گفته ي خود نيچه کتابي است که کارزار بزرگ او عليه اخلاق در آن و با آن آغاز ميشود؛ کارزاري که پايه اي ترين مدعاي اخلاق را به چالش ميکشد يعني اين مدعا که در عمل اخلاقي از هرگونه نيت خودخواهانه مبراييم نيچه سرسختانه اين پيش فرض را رد ميکند و مينويسد: «هرگز هيچکس کاري انجام نداده که فقط به خاطر ديگري و عاري از انگيزه ي شخصي بوده باشد. در واقع آدم چه طور ميتواند کاري انجام دهد که به خودش مربوط نباشد، و لذا بدون ضرورت دروني که بنيانش قطعاً در نياز شخصي است باشد؟ من چه طور ميتواند بدون من عمل کند؟