اين کتاب دربار? سوگ است، اما نه دست‌نام? درماني است، نه شرح‌حالي شخصي، و نه از آن دست کتاب‌هاي خودياري که مسير دل‌کندن و پشت‌سرنهادن را هموار مي‌کنند. … تمرکز ما روي مداخل? درماني يا ديگر روندهاي معالجاتي هم نيست، درعوض، غايت اين کتاب تقرّب به ذات سوگ است، يعني پديدارشناسي سوگ. … نمي‌خواهم سوگ را بزک کنم و مفهومي دلخواه بسازم از چيزي که به‌غايت دردناک و حتي از نظر روانشناختي ناتوان‌ساز و جان‌فرساست؛ تلاشم تأکيد بر اين نکته است که از دريچ? سوگ، که در اينجا هيجاني بنيادين توصيف شده است، مي‌توان به فهم بهتري از انسان و مسائل انساني دست يافت. از قضا شايد دقيقا به همين دليل کم‌شمارند کساني که پس از مرگ عزيزانشان مايل به زندگيِ عاري از سوگ باشند. ماحصلِ عمري زيستي است که واقعيتي به نام مرگ را به رسميت نمي‌شناسد، يا زيستي است بدون عشق،يا هردو. چنين زندگي‌اي چندان ارزش زيستن ندارد.