در آغاز تاريخ آيين بوداي ذن در چين، دو نام مهم داريم. طبعا يکي از آن دو، بودي‌درمه بنيادگذار ذن است و آن ديگري هم هوئي‌تنگ که راه انديشه‌ي ذن را که بودي‌درمه آغاز کرده بود، مشخص کرد. شايد اگر هوئي‌تنگ و شاگردان بي‌واسطه‌اش نبودند، ذن هيچ‌گاه به چنان تحولي دست نمي‌يافت که در اوايل دوره‌ي تانگ از تاريخ چين به آن رسيد. در قرن هشتم ميلادي، کتاب ششمين پير يعني هوئي‌تنگ که به سوره‌ي صفه يا تن چينگ معروف است، موقعيت مهمي در ذن به دست آورد و فرازونشيب‌هاي سرنوشت که به آنها دچار شد، چشمگير است. از طريق اين اثر بود که مقام بودي‌درمه به عنوان سرسلسله‌ي انديشه‌ي ذن در چين به درستي مشخص شد. همچنين از طريق اين اثر بود که طرح کلي انديشه‌ي ذن براي پيروان او به مثابه‌ي الگوي تربيت روحي‌شان ترسيم شد. از طريق هوئي‌بنگ است که يوگي‌هاي ذن نو به بودي‌درمه متصل مي‌شوند و باز هم از طريق اوست که مي‌توانيم تاريخ تولد ذن چيني را به گونه‌اي متمايز از شکل هندي آن تعيين کنيم.