مسئله اصلي پاره‌هاي فلسفي اين است كه چگونه مي‌توان «حقيقت» را آموخت. به زعم يوهانس كليماكوس - نام‌واره‌اي كه كيركگور كتاب را به وي منتسب كرده است - در مواجهه با اين پرسش، دو نگرش بنيادين در كار است كه با هم تقابل دارند و غير قابل جمع‌اند: يكي «نگرش سقراطي» و ديگري «نگرش مسيحي». بنا به نگرش سقراطي، ما پيشاپيش از ازل واجد حقيقت هستيم و فقط لازم است آن را به ياد آوريم؛ اما بنا به نگرش مسيحي، ما هم‌اكنون در وضعيت بنيادين خطا هستيم، و امكان يادآوري حقيقت بر ما فروبسته است. در نگرش سقراطي، حقيقت در گذشته‌ي مطلق بر ما آشكار شده است؛ اما در نگرش مسيحي، حقيقت در آينده‌ي مطلق بر ما آشكار خواهد شد ... يكي از مهم‌ترين تمايزها بين اين دو نگرش شأن و مقام آموزگار حقيقت است؛ در اولي با يادآوري سقراط افلاطوني سروكار داريم و در دومي با ايمان پارادوكسيكال مسيحي؛ اما وجه آيرونيك اين كتاب اين است كه كيركگور جانب هيچ‌يك از اين دو نگرش را نمي‌گيرد، بلكه صرفا بر آن است كه بر تقابل حاد آن دو تأكيد كند. بدين ترتيب مي‌توان گفت وي در اين اثر مي‌كوشد از طريق تحليل چگونگي آموختن حقيقت به پرسش چيستي حقيقت نزديك شود. اين كتاب بخشي از مجموعه‌اي با عنوان «متون محوري فلسفه» است كه بناست با توضيحاتي كوتاه و روشن، گرچه نه ابتدايي، مهم‌ترين آثار تاريخ فلسفه را به خوانندگان معرفي و آن‌ها را براي مواجهه با خود اين متون آماده و ترغيب كند.