«دوستش داري و حساب مي‌كني از دست دادنش خيلي سخته، به همين اكتفا كردي، به گوشه‌اي از بودنش. فكر مي‌كني بخشيديش. آزادي رو بهش هديه دادي و با اين كلك همه چي رو يك طور ديگر به خودت نشون مي‌دي. اهانت به خودت را فراموش مي‌كني، وابستگيت رو فراموش مي‌كني و اداي آدم‌هاي بخشنده و آزاده رو در مياري. ولي تو هيچكدوم از اين‌ها نيستي، ليلا. در مورد داريوش نيستي. تو نه اون رو مي‌بخشي و نه تحمل نبودنش را داري. حداقل بلند شو و مثل زن‌هاي واقعي آستين بالا بزن و بجنگ.»