نمايش‌نامه‌نويسان بزرگ جهان بي‌ترديد خصلت درمان‌گر تئاتر را مي‌شناخته‌اند. شكسپير به طور كامل بر اين تعامل اشراف داشته است. استفاده‌هاي مكرر او از بازي در بازي حاكي از اين فرايند است كه تماشاگران تئاتر از اين طريق نظاره احساس‌هاي ناهشيار فرافكن شده بر بازيگران راهي به درون خويش مي‌يابند كه از هيچ طريق ديگري قابل وصول نيست. واقعيت نهفته در اين پديدار از چنان ژرفايي برخوردار است كه از بطن آن رهيافتي پديد مي‌آيد كه سايكودرام يا تجربه زيبايي‌شناسانه آزادي نام گرفته است.