خواه ساعت‌ساز باشيم يا معمار، خواه انسان‌شناسي باشيم در ميان مردم بومي يا باستان‌شناسي در کاوشِ شهري باستاني، خواه شاعر باشيم يا يک نوازنده بداهه‌پرداز درهرصورت در کارِ ساختنِ چيزي هستيم. در اين کاروبارِ ساختن، همواره اين پرسش مطرح است که چه نسبتي و چه رابطه‌اي ميان آنچه مي‌انديشيم، آنچه با دستانمان انجام مي‌دهيم و آنچه در مصالحِ ما به‌عنوان اثر تجلي مي‌يابد وجود دارد. مهم‌ترين شقِ اين پرسش مربوط است به فاصله ميان نظر و عمل، انديشيدن و ساختن، پژوهيدن و خلق اثر هنري که همگي در فضاي دانشگاهي موضوع بحث‌هايي گسترده بوده و هست. رسالت علمي تيم اينگُلد از همان ابتداي تحصيل در رشته انسان‌شناسي اين بوده است که ماهيتِ اين فاصله را شناسايي و براي ازميان‌برداشتنِ آن بکوشد. در ساختن او با تکيه بر طيف گسترده‌اي از مباحث نظري و عملي از مباحثي در فلسفه و روان‌شناسي ادراکي گرفته تا روند ساخته‌شدنِ يک کليساي گوتيکي و با استفاده از بسياري مثال‌هاي ملموس از زندگي روزمره از بافتنِ يک سبدِ حصيري گرفته تا پروازدادنِ يک بادبادک بحثي نبوغ‌آميز را پي مي‌گيرد تا نشان دهد ميان آنچه مي‌انديشيم و آنچه با دستانمان انجام مي‌دهيم تفاوتي ماهوي وجود ندارد و سبب‌ساز اين جدايي خود ما بوده‌ايم که از آغاز روزگار مدرن، تطابق خويش را هر چه بيشتر با جهاني که درش هستيم برهم زده‌ايم.