اواخر ماه ژوئن در يكي از روزهاي زيباي تابستان 2011 در تالار بزرگ اجتماعات موسسه ليوينگ، مركز روانپزشكي معروف شهر هارتفورد در ايالت كانكتيكات، مقابل جمعيتي تقريبا دويست نفره ايستاده بودم. از من بعيد بود اما براي اين سخنراني اضطراب داشتم. مي‌خواستم در آنجا داستاني را تعريف كنم، داستان اينكه چطور دو دهه پيش، براي كمك به كساني كه گرايش شديدي به خودكشي داشتند موفق به طراحي نوع خاصي از رفتار‌درماني به نام «رفتار‌درماني ديالكتيكي» شدم. رفتار‌درماني ديالكتيكي اولين درمان موفق براي كساني بود كه زندگي‌شان جهنم شده بود و آن‌قدر درمانده بودند كه مرگ را گزينه‌اي منطقي براي پايان دادن به اين جهنم مي‌دانستند...