مفهوم بدن در دوران پساجنگ با اقتصاد، سرمايه و مصرف گره خورد و جايگاه مقدس و نمادين آن جاي خود را به جنسي شدن داد. به بيان فوکويي، بدن جولانگاه بروز و ظهور قدرت مي‌شود و رسانه تلويزيون و سينما در فرايند ساخت و بازتوليد اين بدنِ جنسي‌شده و نمايشي، گفتماني ديگر از سوژه زنانه را آغاز مي‌کند. ازاين‌رو، تصوير نمازي نزديک زن براي اولين‌بار در فيلم «عروس» که جزو اولين فيلم‌هاي جاده‌اي بعد از انقلاب بود نشان داده شد. تا قبل از آن زنان در قالب رويدادهاي زندگي روزمره که محورشان روابط درون خانه است نمايش داده مي‌شدند، ولي حضور زن در فيلم عروس به طور نمادين محصول فضاي باز رسانه‌اي و آغاز نوسازي بعد از جنگ در حوزه سينما است که در آن توجه به بدن و پوشش اهميت پيدا کرده، سينما در پيوند مشترک بين مردسالاري و اقتصاد سرمايه‌داري نوسازي رونق پيدا کرد: سوژگي بدن زنانه.