هميشه زندگي مطابق ميل ما نمي‌شود، از اين روست كه در نهايت راهي جز با آنچه هست زيستن، نداريم. پس با آنچه هست زندگي كنيم. وقتي با آنچه هست زندگي مي‌كنيم ديگر ترسي وجود ندارد. ترس زماني شروع مي‌شود كه مي‌خواهيم با آنچه بايد باشد، زندگي كنيم كه هرگز و يا كمتر دست مي‌دهد. همين نگراني، منشا ترس و اضطراب هميشگي ماست. ادراك عميق اين واقعيت است كه منجر به ريختن ترس ما مي‌شود. چنانچه مي‌خواهيم آرام زندگي كنيم، با آنچه هست زندگي كنيم. ما مي‌دانيم كه در نهايت جبر است كه زندگي ما را احاطه كرده است. از اين جبر نمي‌توانيم فرار كنيم. بهتر است تسليم زندگي بشويم. چرا كه با زندگي نمي‌توانيم چانه بزنيم، نمي‌توانيم بجنگيم. زندگي كر است، كور است، بي احساس است، فاقد عاطفه است. زندگي زبان ما را نمي‌فهمد. زندگي همين است كه هست. با آنچه هست زندگي كنيم تا كمتر دچار تضاد و دوگانگي دروني بشويم.