شعر اگر چه هنري كلامي‌ست اما اساسا سكوت كرده است. چرا كه محتوا را در پس شگردها و تكنيك‌هاي زباني پنهان نموده است. نقد، شعر را به سخن وا مي‌دارد و در حقيقت آن را به دنيا مي‌آورد. نكته اما اين‌جاست كه شعر با هر قرائت، هر خوانش و به دنبال آن هر نقد چه بسا معني يا معاني تازه‌اي مي‌يابد و دوباره متولد مي‌شود. پس هر معناي تازه در عين حال كه زايش متن است مرگ آن نيز هست. خوانش و نقد بعدي، زايش و مرگ مجدد متن است. و اين زايش‌مرگ تا ابد ادامه مي‌يابد...