کارکرد فرهنگي فلسفه دست‌يابي به حقيقت نيست، بلکه آشکار کردن «روح حقيقت است»؛ بدين معنا که هرگز نگذاريم اشتياق به کنجکاوي در ذهن ما فروکش کند، هرگز از پرسشگري بازنايستيم؛ حتي در مورد مسائلي که بديهي و قطعي به‌نظر مي‌آيند، همواره درايت ظاهرا تام و تمام «عقل سليم انساني» را به چالش بطلبيم، هميشه فرض را بر اين بگذاريم که ممکن است «صورت ديگري» از آنچه ما مسلّم و قطعي مي‌پنداريم وجود داشته باشد، و هرگز فراموش نکنيم که هنوز پرسش‌هايي يافت مي‌شوند که فراسوي افق ديد منطقي دانش قرار دارند و با اين حال، اهميتي تعيين‌کننده براي ادامه‌ي حيات و بقاي نوع بشر دارند. فيلسوفان نه بذر مي‌کارند و نه چيزي درو مي‌کنند، آنان صرفا زمين را شخم مي‌زنند. فيلسوفان حقيقت را کشف نمي‌کنند، ولي ما به آنان نياز داريم تا ذهن را زنده و قوه‌ي فهم را فعال نگه دارند و در مواجهه با پرسش‌هاي ما، پاسخ‌هاي امکان‌پذير متفاوتي را با ما در ميان بگذارند.