«روايت‌شناسي و نقد روايت در داستان‌هاي انتخابي معاصر» با شناخت ويژگي‌هاي نقش روايت در دوره روايت‌شناسي پساكلاسيك، روايت را از درون روايت و بنيان‌هاي سازنده آن در داستان‌هاي انتخابي معاصر فارسي واكاوي مي‌كند؛ اين كه يك روايت از چه عناصر و اجزايي تشكيل شده تا بتواند با تحليل جزء به جزء آن عناصر، روايت را در رسانه‌ها و ژانرهاي مختلف با هدف چگونگي درك شناخت ذهني انسان از مسائل پيرامون خود بررسي كند. از اين‌رو، با نظريه عناصر بنيادين روايت (2009) اثر ديويد هرمن به شناسايي اين عناصر در داستان‌هاي انتخابي مي‌پردازد. اين پژوهش ميان‌رشته‌اي محل تلاقي ادبيات داستاني با زبان‌شناسي شناختي، زبان‌شناسي اجتماعي، جامعه‌شناسي، روان‌شناسي شناختي، روان‌شناسي اجتماعي، رويكردهاي فلسفي، روايت‌شناسي، علوم شناختي و... است تا ذيل شاخه جديد روايت‌شناسي شناختي عناصر روايي داستان را معرفي و تحليل كند و تمايز روايت‌پذيري و روايت‌ناپذيري را نشان دهد.