کتاب روانکاوي و ايمان سومين مجموعه از نامه‌هاي «زيگموند فرويد» است که به چاپ رسيده است. اين اثر شامل 130 مکاتبه ميان زيگموند فرويد و «اسکار فيستر»، کشيش سوئيسي است. اين مکاتبات در سال 1909 آغاز شد و در سال 1937، يعني دو سال پيش از مرگ فرويد پايان يافت. مجموعه اين مکاتبات ‌134 نامه از فرويد را در بر دارد که نزديک به 100 مورد آن به‌طور کامل در اين مجموعه گرد آمده است. نامه‌هاي ردوبدل‌شده ميان فرويد و فيستِر به گونه‌هاي مختلفي است؛ برخي نامه‌ها دربردارنده بيان رويدادهاي روزمره و شماري از آن‌ها تنها بيانگر حس قدرشناسي و علاقه به مخاطب است. اين نوع مکاتبات در نگاه نخست کم‌اهميت جلوه مي‌کند، اما بايد در نظر داشت مشاهده رابطه‌اي چنين دوستانه و عميق ميان انديشمنداني از تبارهاي متفاوت که ديدگاه‌هاي متضادي درباره مذهب دارند، براي مذهبيان و غيرمذهبيان سودمند است. پاره‌اي از نامه‌ها حاوي نکات نظري و بالينيِ درخورِ اعتنا است و بعضي از نامه‌ها نيز رابطه روانکاوي و مذهب را نشان مي‌دهد. اسکار فيستر کوچک‌ترين فرزند از چهار پسر کشيشي پروتستان بود. او پس از حضور در مدرسه زوريخ، به تحصيل در رشته‌هاي الهيات، فلسفه و روان‌شناسي در زوريخ، بازل و برلين پرداخت. فيستر در سال‌هاي نخست فعاليت خود به‌عنوان کشيش، مقاله‌اي در نقد اشتباهات ناشي از بي‌توجهي به روان‌شناسي الهيات معاصر منتشر کرد. او در سال 1908 با سبک کار فرويد در مداواي بيماران آشنا شد و آن را همچون ابزاري براي درمان افرادي که درمان‌هاي معنويت‌محور به‌تنهايي براي آن‌ها کافي نبود، به کار برد. او طي دوران فعاليتش به‌عنوان يک کشيش، رابطه‌اش با فرويد را ادامه داد و طي مکاتبات و ديدارهايشان، اين تعامل قوي‌تر شد. آن‌ها دو دوست واقعي بودند و در مکاتباتشان پيوندي عميق، صميمانه و سازنده ديده مي‌شود.