((مردي كه روي مين ايستاده سخن مي‌گويد: اين‌جا زمينه مادر، اون‌جا آسمون، ابر مال آسمونه، خاك مال زمين، خاك روي زمين مي‌دوئه، ابر توي آسمون، پرنده‌ها اما هر دو جان، هم توي آسمون، هم روي زمين، ما فقط روي اين زمين‌ايم مادر، چه سرده اين زمين مادر، چه دوره اون آسمون، ما فقط روي اين زمين واساديم مادر... خلاصم كن مادر، منو خلاص كن از اين همه وزن، از اين همه ايستادن، من مصلوب اين مينم، اين مين مصلوب من...))