بنابراين چالشي که برنامه ريزي اقتصادي برمي‌انگيزد صرفا اين نيست که آيا ما قادر خواهيم بود آنچه را کمابيش نياز‌هاي پراهميتمان مي‌دانيم، و به طرقي که ارحج مي‌دانيم، برآورده کنيم يا نه. بلکه مسأله اين است که آيا بايد اين ما باشيم که انتخاب مي‌کنيم چه نيازي براي‌مان پراهميت‌تر و چه نيازي کم اهميت‌تر است، يا مقام برنامه‌ريز در جايگاهي باشد که چنان تصميمي را براي ما مي‌گيرد. اثر برنامه‌ريزي اقتصادي فقط بر آن نيازهاي مارژينال نيست، که وقت سخن گفتن تحقيرآميز از علم اقتصاد در ذهن داريم، بلکه معنايش در واقع امر اين است که ما، فرد فرد ما، ديگر اين اختيار را نداريم که تصميم بگيريم چه چيزي در نظر ما مارژينال است.