ديکتاتور براي دوام‌آوردن به ابزاري بيش از ايجاد رعب‌ و وحشت در دل مردمان نياز دارد؛ او دوام نمي‌آورد مگر با ايجاد وحشت همراه با ستايش بي‌قيدو‌شرط. ديکتاتورهاي دنياي امروز بدون ايجاد توهم پايگاه مردمي، بدون هورا کشيدن‌هاي طرف‌داران مسخ‌شده‌ي وحشت‌زده اميدي به ماندن ندارند. قرن بيستم شاهد تشويق بي‌امان ديکتاتورها از سوي صدها ميليون ‌نفر بوده، تشويقي از جنس کيش ‌شخصيت. ديکتاتور هرچه‌ خون‌ريزتر، به اين ستايش توأم با ترس وابسته‌تر. کيش شخصيت در واقع هسته‌ي اصلي استبداد است. فرانک ديکاتر در اين کتاب با مطالعه‌ آيين وفاداري تلقين‌شده از سوي هشت ديکتاتور خونريز قرن بيستم، به بررسي پيامدهاي مرگ‌بار اين شيوه‌ي حکمراني پرداخته و نشان مي‌دهد که چطور جباران مدرن ريشه‌هاي ظلمشان را با وحشت و ستايش سيراب مي‌کنند.