چيزي جز تسلي‌ناپذيري و اندوهش او را به حركت وانمي‌داشت. اندوهش را به سر تاسر دنيا مي‌برد. و آن را در دنيا مي‌پراكند دون ژوان با اندوهش زندگي مي‌كرد، مثل يك منبع نيرو. اندوهش بزرگ‌تر و فراتر از او بود. به تعبيري و نه فقط به تعبيري مسلح به آن اگرچه خودش را به هيچ وجه ناميرا نمي‌دانست، ولي مي‌دانست كه آسيب‌ناپذيرتر است. اندوه چيزي بود كه سر كشش مي‌كرد و در عوض (يا به عبارت دقيق‌تر مرحله به مرحله) او را در برابر هرچيزي كه پيش مي‌آمد كاملا نفوذناپذير مي‌كرد پذيرنده مي‌كرد، و در صورت لزوم نامرئي.