کتاب دوره زبان شناسي عمومي (فرانسوي: Cours de linguistique générale) کتابي است که توسط چارلز بالي و آلبرت سچهاي از يادداشتهاي سخنراني هاي فرديناند دو سوسور در دانشگاه ژنو بين سالهاي 1906 تا 1911 تدوين شده است. اين کتاب در سال 1916 ، پس از مرگ سوسور منتشر شد. و به طور کلي به عنوان نقطه شروع زبان شناسي ساختاري تلقي مي شود. رويکردي براي زبان شناسي که در اروپا و ايالات متحده در نيمه اول قرن بيستم رونق گرفت. يکي از مترجمان سوسور ، روي هريس ، سهم سوسور در زبان شناسي و مطالعه زبان را به صورت زير خلاصه کرد: زبان ديگر براي درک ما از دنيايي که در آن زندگي مي کنيم ، فرعي نيست ، بلکه محوري براي آن محسوب مي شود. کلمات فقط برچسب هاي صوتي يا مکمل هاي ارتباطي نيستند که بر ترتيب قبلي چيزها چسبانده مي شوند. آنها محصولات جمعي از تعامل اجتماعي هستند ، ابزارهاي ضروري که انسانها از طريق آنها جهان خود را تشکيل داده و بيان مي کنند. اين نوع معمول قرن بيستم در مورد زبان ، تحولات گسترده اي را در سراسر طيف وسيعي از علوم انساني تحت تأثير قرار داده است. اين امر به ويژه در زبان شناسي ، فلسفه ، روانشناسي ، جامعه شناسي و مردم شناسي مشخص شده است. اگرچه سوسور به طور خاص به زبان شناسي تاريخي علاقه داشت ، دوره نظريه نشانه شناسي را توسعه مي دهد که عموما کاربردي است. نسخه خطي حاوي يادداشتهاي اصلي سوسور در سال 1996 يافت شد و بعدا به عنوان نوشته هايي در زبان شناسي عمومي منتشر شد.