دعوت به مراسم گردن‌زني، روايت ابتذالي سازمان يافته است كه هدف غاييش سلب هويت از انسان كنوني است. سين سيناتوس (نامي كه هر شخص ممكني را به ذهن مي‌‌آورد) همچون انساني صاحب هويت، زنداني چنين نظامي است. نظامي سراپا صحنه‌سازي شده، رنگ‌آميزي شده و باسمه‌اي كه كوچك‌ترين «هستي» مستقلي را برنمي‌تابد و همه را يكسان، يكدست و بي‌رمز و راز مي‌خواهد. همه بايد شفاف باشند. سين سيناتوس روحي دارد پر رمز و راز، شعله‌اي دروني دارد كه «قانون» جهان توتاليتر آن را برنمي‌تابد و از همين رو به جرم «كدر» بودن او را به زنداني مي‌افكنند. سين سيناتوس، در عين حال، زنداني توهمات خود نيز هست. چرا كه آزادي را، تحقق روياهايش را در همين جهان ساختگي باسمه‌اي مي‌جويد. درنمي‌يابد كه مراسم اعدام، آيين بنيادي جهاني است كه او را به مرگ محكوم كرده است؛ و اين مرگ مرگي ذهني است. مرگي است كه هر لحظه در عرصه روح و ذهن جريان دارد؛ هر دم و هر روز اجرا مي‌شود و از همين روست كه تاريخ مشخصي ندارد. اما سين سيناتوس بيهوده در پي آن است كه تاريخ مشخصي براي آن تعيين شود و همين نشانگر اين است كه ذهن سيناتوس هنوز به مرحله رشد كافي نرسيده است.