هادي خورشاهيان داستان‌نويسي پُرکار است و در آثارِ داستاني‌اش از روايت‌هاي خاص و عجيبي استفاده مي‌کند که برآمده‌اند از ذهنِ چند سويه‌اش. رمانِ دشمنِ آينده تازه‌ترين نوشته‌ او، نيز با چنين مشي و سازماني نوشته شده است. رمان داستاني خطي به مفهومِ مصطلحش ندارد و درباره‌ سکراتِ مرگ است به نوعي. گروهي از آدم‌هاي متفاوت و خاص که در مکاني نامتعارف و برزخ‌گونه کنار هم جمع شده‌اند و تکليف‌شان با بودن يا نبودن‌شان مشخص نيست. در اين فضا ما روايت‌هايي از هر کدام‌شان مي‌خوانيم و البته تنش‌ها و حرکت‌هايي که دارند. خورشاهيان که دلبسته‌ ادبياتِ کلاسيک ايران است با استفاده از پاره‌اي مفاهيمِ شناخته‌شده‌‌ اين ساختار تلاش کرده بازخواني‌اي مدرن انجام دهد از مفهومِ حرکت براي رسيدن به امرِ جاودان‌کننده، با استفاده از فصل‌هاي کوتاه که هر کدام نقشي مي‌زنند و آدم‌هاي متفاوتش مسير را مي‌سازند. براي همين رمانِ دشمنِ آينده را مي‌توان روايتي دانست از اضطرابِ مُردن و اين‌که اين نويسنده‌ خراساني تلاش کرده با حرکت در ميانه‌ امرِ ذهني و عيني به واقعيتي برسد که در رمانِ او تحقق پيدا مي‌کند. براي مخاطبِ اين رمان تعقيب اين وضعيتِ روايي به نتايجي قابل ‏تأمل مي‌رسد. نتايجي که شايد پيش‌بيني‌ نشده هم باشند.