ادبيات داستاني قرن نوزده روسيه، آينه‌ي نمام نماي جامعه بود كه تمام جنبه‌هاي زندگي روسي – روستائيان، نجيب زادگان، كودكان، بينوايان و ... را منعكس مي‌كرد. نويسندگان داستان‌هاي اين كتاب از خلال فقر و، احتياج، ناحقي، درد و رنج و بي‌عدالتي، جنبه‌هاي روشن زندگي مانند": محبت و حقيقت را نشان مي‌دهند. داستان در پانسيون اعيان داستايفسكي، حكايت مهرباني و نامهرباني است؛ داستان آنتون چخوف، كاشتانكا، روايتي است از وفاداري؛ يملياي شكارچي سيبيرياك داستان عشق و محبت است؛ در اسير قفقاز تولستوي عشق و همدردي و غمخواري مي‌جوشد و ... نويسندگان اين داستا‌ن‌ها مدت‌هاست كه ديگر حضور ندارند، اما هنگام نوشتن داستان‌هايشان نه تنها بدي‌ها و جنبه‌هاي منفي زندگي خود را كتمان نكردند، خوبي‌ها و جنبه‌هاي مثبت زندگي را نيز به فراموشي نسپردند، زيرا در غير اين صورت ممكن نبود زندگي كرد و نفس كشيد و فكر كرد.