اسماعيلوف به‌سادگي عناصر ادبيات كهن صوفيانه را با شگردهاي پست‌مدرنيسمي غربي تلفيق مي‌كند و از ادبيات كلاسيك روسي و فارسي هم بهره مي‌گيرد و نگرش سنتي به نظم و نظام جهان را با ديدگاه‌هاي نوگرايانه درمي‌آميزد. در داستان بلند درياچه‌ي ممنوع نيز همين تضادها آشكارند.