در روزگار ما، به يمن پيشرفت‌هاي پزشکي، انسان‌هاي بيشتري به دوران پيري مي‌رسند. امروزه به‌رغم آن‌که جمعيت سالخوردگان بيش از هر دوره‌اي در تاريخ بشر است، کمتر کسي دانش و مهارت‌هاي لازم را براي اين دوران از زندگي آموخته و اندوخته است. البته خردمندان از ديرباز درباره‌? فضيلت‌ها و ادب‌ورزي‌هاي پيري تأمل مي‌کرده‌اند، اما در روزگار ماست که «تجربه? پيري» به «مسئله? پيري» بدل شده است. نزد گذشتگان، گذر عمر به گردش فصول مي‌مانْد: هر فصلي به نوبت درمي‌رسيد و مي‌گذشت. پيري خزان عمر بود، و در گذر طبيعي فصول جايي براي گلايه نبود. اما در روزگار مدرن، ايده?‌ «نظم طبيعي» و «هر چيز به جاي خويش نيکوست» تا حدّ زيادي جاي خود را به ايده? نظم مهندسي‌شده بخشيده که سوداي جاودانگي مي‌پروراند و چه‌بسا به قوّت تکنولوژي دير يا زود به آن تحقق ببخشد. از اين منظر، پيري ديگر فصل ناگزيري در گذر عمر نيست، بلکه وضعيت ناهنجاري است که بايد چاره شود: بسياري از عوارض آن به‌مدد علم پزشکي و ژنتيک کمابيش چاره‌پذير است، و چه‌بسا در آينده‌اي نه‌چندان دور بتوان يکسره از شرّ آن گريخت. پيري‌ـ‌هراسي، خصوصا در متن فرهنگي که بيش از پيش جواني‌ـ‌پرست شده است، تجربه? دوران پيري را دشوار مي‌کند. مقالات گردآمده در اين مجموعه تلاشي فلسفي است براي فهم پديده? «پيري» و تأمل درباره? پيري خوب و درخور. نويسندگان اين مقالات، با طرح و بررسي نظر فيلسوفان دوران باستان تا انديشمندان معاصر، مقوله? پيري را از منظرهاي علمي، فلسفي، اخلاقي و وجودي بررسي مي‌کنند و مي‌کوشند از زواياي گوناگون فهم ما را از اين مرحله? مهم در زندگي انسان عميق‌تر کنند.