معمولا عشق را به شعر در مي آورند و با گل و بلبل مي‌آرايند، اما ما روس‌ها عشقمان را با پرسش‌هاي حياتي زينت مي‌دهيم، و از ميان آن‌ها هم بي‌رنگ و بو ترين را انتخاب مي‌كنيم. در مسكو كه دانشجو بودم معشوقي داشتم، بانويي جذاب كه هر بار او را در آغوش مي‌گرفتم به اين فكر مي‌كردم كه ماهانه چقدر مي‌توانم به او بدهم و اينكه گوشت گاو چند است. به اين ترتيب زماني هم كه عاشق مي‌شويم اين پرسش‌ها را رها نمي‌كنيم: شرافتمندانه است يا غير شرافتمندانه؟ هوشمندانه است يا احمقانه؟ اين عشق ما را به كجا مي‌كشاند؟ و... اين كه اين پرسش‌ها خوبند يا بد نمي‌دانم، اما اين را مي‌دانم كه آدم را ارضا نمي‌كنند، به خشم مي‌آورند و مانع راهند.