50 سال از آموزش‌هاي لاكان عمدتا صرف نگريستن و بازنگري معنا و كاركرد روان‌كاوي شد، روان‌كاوي نه الزاما در حكم علم يا حتي علمي انساني بلكه همچون شيوه‌اي كه مي تواند باز هم به فراروانشناسي منسجم و محكمي متكي باشد. ابطال دو سويه مفاهيم پذيرفته شده، نه تنها ممكن است چارچوب‌هاي ارجاع جوامع درماني و دانشگاهي را به ترتيب توسعه بخشد، همچنين ممكن است به آن‌ها امكان دهد تا در گونه‌اي فراروانشناسي كه منزلت علمي خود را به واسطه گستره نامنتظره علوم انساني برگرفته، مخرجي مشترك بيابند.