بنابر ساختارگرايي سوسوري، دستگاه زبان پس از افتراق نشانه‌هاي كلامي و چينش بعضي از آنها در پي يك ديگر، مدلول‌هاي معيني را در پاره‌اي از متن گرد مي‌آورد و از وحدت مضموني آن در شرايط ناپايدار بافتي محافظت مي‌كند. بسياري از منتقدان عرصه‌ ادبيات نيز به پيروي از بوطيقاي ساختارگرا، نقد ادبي را با سخن كاوي اثر در راه كشف آن به مقصود آفريننده‌اش برابر گرفته‌اند.