تك و تنها برمي‌گردم خانه. با خودم فكر مي‌كنم من هم دست كمي از آن ولگرد خياباني ندارم، تازه فقط موقع كريسمس نيست. تنهايي‌ام به فكرهاي دور و درازي مي‌بردم. درونم ولگردهاي وراج زيادي هست كه در آستانه‌هاي ذهنم تجمع مي‌كنند. وقتي سرگرم كارم هستم هي باهام حرف مي‌زنند، هر چيزي دست‌شان بيايد پرت مي‌كنند بيرون. حتي وقتي در مصاحبت كسي هستم و من هي بايد حرف‌هاشان را با سر تأييد كنم.