بر سر نام‌گذاری فارسی یکی از این نوع داستان‌ها، اختلاف نظر است و آن را داستان علمی، علمی خیالی، خیالی علمی، تخیلی علمی، علمی تخیلی، حتی با اصطلاح غربی‌اش ساینس فیکشن می‌نامند، آنچه در تداول بیشتر به کار می‌رود، نادرست‌ترین آن‌ها، یعنی عنوان علمی تخیلی است. داستان شالوده هر اثر روایتی و نمایشی است و در برگیرنده همه انواع آثار تخیلی، چه شعر، چه نثر، مثل آثار حماسی، غنایی، نمایشی، تعلیمی، و قصه، رمانس، رمان، داستان کوتاه و شاخه‌های آن‌ها است، عنصر مشترک همه انواع داستان، کیفیت بنیادی تخیلی آن‌ها است. چه داستان واقعی (حقیقی) باشد، چه خیالی (مجازی) از این رو، اصطلاح داستان تخیلی نادرست است و به تبع آن داستان علمی تخیلی، چون هیچ اثر خلاقه‌ای نیست که از عامل تخیل برخوردار نباشد. داستان‌های خیال و وهم از دیر باز مورد علاقه کودکان بوده است. این داستان‌ها سرشار از همان خواب و خیال‌هایی است که دوران کودکی ما را خود اختصاص داده است. کودکی که ترکه چوبی را میان پا می‌گیرد و آن را اسب بالداری می‌بیند و با آن به آسمان پرواز می‌کند، تخیل پر شور و سودای شاعر و افکار ژرف دانشمندی را دارد و در همان حال، همان کودک خیال پرداز است که ترکه چوبی را اسب بالداری فرض کرده است. حتی در جدی‌ترین و منطقی‌ترین داستان‌های واقع‌گرا، رویاها و خیال پردازی‌هایی وجود دارد، همه ما خیال پردازی‌هایی داریم که خاص شخصیت و ذهنیت و جهان‌بینی ماست و برای ما اهمیت مخصوص به خودش را دارد. کتاب حاضر صرف جنبه تخصصی ندارد، داستان‌هایی که به عنوان نمونه داده شده، جنبه‌ای همگانی به آن داده است و جنگی از داستان‌های علمی خیالی و خیال و وهم ناب است که تنوع و گیرایی آن‌ها به هر خواننده‌ای لذت خواندن را می‌دهد.